De schrijver heeft ervoor gekozen om de problemen in de ondertitel wetenschappelijk te benaderen. Hij geeft uitleg met behulp van natuurkundige wetten, scheikunde en biologie. Daarbij is getracht om het begrijpelijk te houden voor de gemiddelde lezer. Het boek richt zich bijvoorbeeld op beleidsmakers die op deze terreinen onvoldoende geschoold zijn (veel Tweede-Kamerleden hebben een alfa-achtergrond). Door de hoofdstukindeling is het mogelijk om een onderwerp over te slaan met weinig nadeel voor het vervolg.

Verder valt op dat er weinig adviezen worden gegeven over oplossingsrichtingen. Wel wordt geduid dat overschakeling op grijze waterstof weinig zin heeft; en kernenergie wordt voorzichtig bespreekbaar gemaakt. Van alle vormen van energie-opwekking worden de voor- en nadelen op een rij gezet. Ook valt te begrijpen dat bij doorgaan op de oude voet, de problemen voor de aarde in omvang gaan toenemen.

De poging om begrijpelijk (populair-wetenschappelijk) te schrijven lijkt geslaagd. Het is echter een totaal ander boek dan bijvoorbeeld “Hoop voor de Aarde” dat zich richt op de vraag hoe je de mensen meekrijgt.

De schrijver zegt eigenlijk: kijk, dit is de situatie, kies maar. Behalve voor politici, is het boek ook voor ons nuttig. Een tegenwicht tegenover probleem-ontkenners, -verzwijgers en selectieve belangenbehartigers. En bijvoorbeeld voor de vraag, bij welke politicus gaan we bij volgende verkiezingen een rood kruisje zetten.